یه نور کوچک...یه تک صوت..یه الهام.خیال.رویا نه..آرزو هم نه..یه روشنایی تو تاریکی..
یه چیزی شبیحه اینا..نمی دونم چیه...
مثل لحظه ای که یک فاحشه ی مقدس می خواد بهت محبت کنه..هر چند ترحم است..هوس خاموش و بی روحت که از بین رفته اند..احساس بعدش..قدم به زمین گذاشتن هایی که مضطربانه است
پناه آوردن به تنهایی که تو وجودت علم کردی..دراز کشیدنه اجباری..سرگیجه های چشمو زبان
تخدی خیال..خاموشیه ذهن..خودکامگی مغز..
چه احساس بدی دارم..کاش خوابم ببره..
چیزه زیادی نمی خوام ..فقط خواب..خواب.
انگار همه چی از کار افتاده..به غیر از ثانیه شمار ساعت همه چی از کار افتاده..
چه جمعه ی بدیه..
دارم مسخ می شم..بوی کافور تمام اتاقم را عطراگین کرده..انگار بر همین احساس
باید ادامه بدی..شنبه یک شنبه دو شنبه
..
یک ثانیه..دو ثانیه..سه ثانیه
نه تموم شدنی نیست..بی نهایت است..از حوصله ام خارج است.
به سمت رختخواب زانو می زنم دستانم را به میز آویزان کرده ام هر جه خود را می کشم انگار ذهنم خالی تر می شود.
باز می ایستم ذهنم را خالی از تمرکز کرده ام..
هیچ فکری در آن نیست.
از ابتدا..
نه از آخر شروع می کنم.
کنار ریشه های سروی کوتاه در دره ای غروب آفتاب ذهنم را به پایان می برد..از ظهر با خود عهد کرده بودم این پایان را بگیرم.شاید احساس می کردم اولین غروب زندگیم است که دیگر طلوعی نخواهد داشت.
میخکوب کنار سایه ی درخت بر سه پایه تکیه داده بودم که نور چشمانم را بیهوش کرد و مرا به انتظار
سر خورده..
نه..نمی توانم..ذهنم خالی نشده..نمی توانم خیال ببافم..آرزوی خواب دوباره در ذهنم جولان می دهد.
کلافه شده ام.نه می خوابم..نه بیدارم..
نا امیدانه به سراغ کتابها دست دراز می کنم که ناخوداگاه پشیمان می شوم..کتاب نمی تواند به من کمک کند..
بالشت را دور سرم می پیچم و چشمانم را باز می کنم وآب سرد را در گلوی خشک شده ام می تابانم مغزم خواب می رود و من هنوز منتظرم و افسوس شب از دست داده را می خورم.
مسعود تمیمی جمعه آخرین روز بهار۸۷
http://blog.360.yahoo.com/blog-0IbqFP88erUHgTzeuMndIHJ29Q--;_ylt=ArLZgQOZd4.9YifjLsic2Z6sAOJ3?cq=1
